Zorii nastrojowe dumania

Zoria

to i ja się nieśmiało pochwalę

"Ogród"

w tym ogrodzie
drzemie Mała Pani
w sukieneczce z kocich ogonów

w tym ogrodzie
czeka Pani Matka
w naszyjniku z mysich czaszek

w tym ogrodzie
czuwa Stara Pani
w płaszczu ze skowronich skórek

w tym ogrodzie
tańczą dzieci gubione piołunem
tańczą mężowie spętani lubczykiem
tańczą dusze zwiedzione pokrzykiem

w tym ogrodzie
dziewanna to płomień w ich dłoniach

Bard

No, nasz ogród nareszcie zaczyna rozkwitać Wink

Zorio, wiersz mi się bardzo podoba. I można go interpretować na naprawdę wiele sposobów- daje do myślenia. Piękne strofy Smile

Zoria

dzieki

Liadan

No no, w końcu poezja znowu zawitała do naszego leszczynowego gaju Wink

Bardzie Twój wiersz ma bardzo ciekawe brzmieni, istna gra słów nadaje mu oryginalności Smile

Zoria wiersz wymowny, powiało wiedźmiaństwem Very Happy

W bardzo pozytywnym tego słowa znaczeniu oczywiście.

Keriann

Pięknie piszecie, mnie też dziś coś łamie, dla odmiany chyba nwet nie grypa, a chęć napisania, zobaczymy, co z tego wyjdzie Wink

Liadan

Czyżby w powietrzu coś było? Mnie to od kilku dni dręczy tak, że nawet w szkolę na angielskim udało mi się coś napisać, szkoda tylko, że motywy takie mroczne Smile

Chyba będę się musiała postarać o napisanie czegoś celtyckiego w końcu Wink

Keriann

Aby zgodne ze środkiem było. Mroczne też może być. Kto powiedział, że życie musi być puci ;> Dawaj Wink

Zoria

ech, a ja już tyle czasu nie miałam weny... bo "ogród" to stare szkiełko.

i się nie zapowiada, żebym w najbliższym czasie coś napisała, krążąc między łaciną, sanskrytem, programami do WoKu, Wojtkiem i sprzątaniem...

ale przynajmniej trochę starych szkiełek mam Smile

Keriann

Dawaj stare, zaraz Ci ładny wątek założę Wink

Z drugiej strony- to ciekawe , że prawie nikt nie zakłąda włąsnych wątków poetyckich, tylko cośtam mimochodem niby puści w czyimś, a potem wychodzą z tego bardzo ciekawe literackie perełki Wink

Zoria

nieśmiałość się odzywa Razz

Zoria

***

koc na którym leżę nie ma żadnego
konkretnego wzoru
sweter jest niebieski
jak smutek truskawek

sen o tysiącu kotów
liże mnie po brzuchu aż
napełni się mlekiem

imbryk w tle
w którym spodziewa się zobaczyć
czarnobzową babuleńkę
albo susła

wróżę z fusów
aż zobaczę kwiat maku
na ramieniu

Zoria

***

ucałuj mnie maman od ognia
bo dziewczyna z Jarvis kaleczy brakiem cienia
czytam z run czas uzdrawiania

a on mówi
sok z malin to nie jest wytłumaczenie
zioła są kruche na tej nowej ziemi
splataj swoje czary

a on mówi
śniłem lwa i szelest
i twoje dłonie
wspomnienie kraju wina

Zoria

***

zasypiała
jeźdźcy już przybyli
kołysali miękko w tańcu siedmiu zasłon

rzęsa
cień lasu
splątany z palcami w kąciku kory

wzgórze policzka
utulenie cieni
na mchu taniec mysich córek

taniec mchowych kobiet
w rzekach
życia głowy serca

Zoria

***

który stoi przede mną na rękach
za wszystkie zmarłe słońca
rozsmucał wełnę po lesie

w dolinach lód pękał w dłoniach
palce
wilki w ścianach

gasnący śmiech tkałam z jego włosami
w zgrabny łuk litery i skrzyżowania przypadków
spojrzeń na schodach hiszpańskich

-------------------------------------------------

***

szło po dachach
w zębach na powiekach
ściskało kolację

(karmiłam go
zgubionymi ołówkami)

szło z drzewem
w ramionach
z gałęzią kwitnącą na plecach

runy dłoni
podczas obrotu koła
stawały się

--------------------------------------------------------

*sady*

sady płonęły
dźwiękiem
łamanych włosów

parujący sok
kadzidło mojej matki

dzwon kołysał się
z miękkim sercem jabłka

krawędź była wilgotna

------------------------------------

***

nie zaciskaj dłoni
kiedy przychodzę
zasypiać obok

jestem
głosem na poduszce
okiem pod paznokciem
kciuka w kąciku jej ust

---------------------------------

***

otwierają mi żyły
by chrzcić kolejnych
do opisywania chmur

kolejnych do powitania
dachu, księżyca
i płomieni dziewanny

--------------------------------

*pająki*

w pajęczyny w kuchennym oknie
znowu łapią się
tylko gwiazdy

moje pająki
głodują

-------------------------------

***(czarno kwitnę)

spójrz - ja czarno kwitnę
w noc moje dłonie
jasne miały być aby ćmy wabić -
na nów
na pieśń do matki

dłonie wschodzą sierpem zbyt ostrym
jak zapach piołunu
w pieśń przerwaną w połowie

-----------------------------------------

*gałęzie*

gałęzie sadzonych przez nas drzew
kołyszą od snu

liście tak cudze
że ich cień nie daje schronienia

pnie z obcymi inicjałami
w obwódkach serc

w komórkach tylko
rytm naszych kroków

-------------------------------

***

zakląć się
w źdźbło trawy
rozsiać się
w łąkę
i dalej
na świat

niech w wietrze
będzie mój śmiech

słysz go

i nie zasuszaj mnie
między stronicami

---------------------------

*różaniec*

różaniec drobnych śladów
jego obecności
zmawiany od jednego
księżyca do drugiego

mruczenie paciorków
lepi się do palców

Liadan

Zoria Twoja poezja ma coś w sobie, coś co przywołuję na pamięć to, czego poznać nie było nam dane, ale za czym tęsknimy, poezja natchiona, poezja dająca natchnienie Smile