błądzenie

Mia

A ja w jesieni najbardziej lubię chyba właśnie melancholię, zadumę. I szelest liści, i mgłę nad polami o poranku...

Znalazłam wczoraj pierwszego tej jesieni kasztana. Leżał na chodniku przed centrum handlowy. Tylko się nie śmiejcie, ale...tak jakby czekał na mnie...

Mia · Wysłany: Wto 10:46, 20 Mar 2012 Temat postu:

Podjęłam drugą próbę przeczytania "Biegnącej z wilkami". I teraz rozumiem, dlaczego tak polecana jest ta książka Smile

Nathaira · Wysłany: Wto 19:16, 20 Mar 2012 Temat postu:

Bardzo się cieszę Smile

Wiedzmanna · Wysłany: Wto 21:42, 20 Mar 2012 Temat postu:

Oj polecam gorąco - tej książki się nie da przeczytać jednym tchem, nią sie trzeba delektować, rozumieć po kawałeczku. Wtedy się odwdzięczy i odda ci całą swoją mądrość Mia, powodzenia Smile

Mia · Wysłany: Sob 16:53, 24 Mar 2012 Temat postu:

Masz rację Wiedźmo. Czytam bardzo powoli, tylko w naprawdę spokojnych momentach. Na przykład o 6 rano, kiedy reszta rodzinki śpi Wink

Ta książka jest naprawdę wyjątkowa.
Niedawno poczułam, że w końcu chcę zawalczyć o siebie, o swoje życie. Teraz trafiłam na "Biegnącą z wilkami". Może to głupie, ale dla mnie to jak znak, drogowskaz...

Krucza · Wysłany: Sob 23:03, 24 Mar 2012 Temat postu:

Podobno nie ma przypadków Wink

Mia · Wysłany: Nie 10:58, 25 Mar 2012 Temat postu:

Mia

Wierzycie w to, że życie człowieka odmienia się co 7 lat?
Ja tak Smile

Może dlatego, że w tym roku mija 7lat, od kiedy zachorowałam i wszystko po kolei zaczęło się sypać... 7 długich lat pełnych problemów, stresów, niepowodzeń, łez, smutku.
Wierzę, że w końcu nadszedł czas zmian, że teraz jest mój czas, moja szansa i chcę ją wykorzystać.

Krucza

Na pewno smak Wink

Nie wiem, czy akurat co 7 lat, ale niewątpliwie co jakiś czas coś się zmienia w nas i warto ten moment wykorzystać żeby świadomie się kopnąć i te zmiany napędzić, wykorzystać, pokierować nimi według swojej woli Smile

Liadan

Nie sądzę by był to schemat, który można przyłożyć do każdego. Są ludzie, którzy zmieniają się często, są jak chorągiewki - w którą stronę wiatr zawieje w tą się obrócą, a są też tacy, którzy nie lubią zmian i jest im trudno cokolwiek zmienić. Ja często porównuję swoje życie do rzeki, która nie stoi w miejscu, lecz płynie przed siebie - czasami spokojnym strumyczkiem, czasem wartkim potokiem. Nie lubię stać w miejscu, a uczucia stagnacji wręcz nienawidzę.

Mia

Nigdy nie lubiłam zmian, może dlatego że zawsze się ich bałam. Często powtarzałam "lepszy diabeł znany niż nieznany".
Dopiero zaczynam rozumieć, że "zmiany są podstawą życia". Co nie znaczy, że przestałam się ich bać. Nadal się boję, ale nie chcę żeby ten strach ograniczał mnie, a do tej pory tak było.
Ostatnio chwilami mam wrażenie, że duszę się w swoim życiu, że codzienność mnie przytłacza i wykańcza, marazm i stagnacja dokuczają coraz bardziej. Dorosłam do tego, żeby przyznać, że mnie także potrzebne są zmiany.
Tylko, że nie potrafię sobie nawet wyobrazić innego życia. Czegoś mi brakuje, za czymś tęsknię, do czegoś wewnętrznie się wyrywam. Ale czymś jest to tajemnicze "coś"?