Tadeusz Kubiak

borowiak

Tadeusz Kubiak to dla mnie poeta drzew, człowiek niewątpliwie oświecony, czyli taki który w ziarnku piasku potrafi dostrzec cały świat.
Szukałem w necie jego wierszy, niestety nic nie znalazłem. Dlatego postanowiłem na naszym forum w miarę mozliwości wklejać te najpiękniejsze. Warto by po tak wspaniałym człowieku zostało coś więcej w "sieci" niż głupawa notka na wikipedii, cytuję-

Debiutował w 1943 na łamach konspiracyjnego pisma Jutro Poezji. W czasie wojny należał do AK. Studiował filologię polską w Warszawie i Krakowie. Pracował w redakcjach Pokolenia i Po prostu, a od 1948 w Polskim Radiu. Wydawał zbiory wierszy, tworzył poematy. W 1949 zdobył dwa wyróżnienia za teksty pieśni masowych w konkursie Ministerstwa Kultury i Sztuki. Po 1955 tworzył wiersze liryczne, żartobliwe i satyryczne. Pisał książki i piosenki dla dzieci. Autor tekstów pieśni masowych, piosenek żołnierskich i rozrywkowych.

Dlaczego na forum o celtach i druidach? Dlatego że kochał drzewa. To chyba wystarczające wyjaśnienie.
Miłej lektury Smile

borowiak

Modlitwa

Za te biedne brzózki się módl,
by rosły smuklej i wyżej,
by młodziutkich nie rąbał chłop
synom zabitym na krzyże.

Za dęby wysokie proś,
by wróg nie kazał odmienić
zdrowych i mocnych pni
na chmurne drzewa szubienic.

…Ojcze nasz, któryś jest w niebie,
przyjdź królestwo twoje.
Za biedne brzózki się módl,
za dęby ojczyzny mojej.

***

W ślepiach zdychających psów
niebo odbite o zmierzchu
ma kolor zakrzepłej krwi,
lub rozdeptanej jagody.

Wypędzeni z rajskiego ogrodu
ludzie, zwierzęta i ptaki
wiedzą, czym jest nieśmiertelność,
a oto dana im śmierć.

Widziałeś więc oczy ptaka,
ciężko jak owoc dojrzały
otrzęsionego z gniazda
na ziemię pod końskie kopyta?

Widziałeś oczy człowieka
zamienione w wiewiórczy popłoch,
a potem sztywne jak słup
odbitego w jeziorze księżyca?

Wypędzeni z rajskiego ogrodu
ludzie, zwierzęta i ptaki
niepotrzebni sobie i Bogu,
niepotrzebni są, by umrzeć.

Milczenie drzew

Wśród koni, które są z burzy i rżenia,
wśród ptaków, które są z wiatru i śpiewu
- drzewa milczą.

Tylko drzewa potrafią doskonale milczeć
w powietrzu niespokojnym,
którym targa płacz.

Rozgrzanym prętem rozsuwam
znikające w ogniu na zawsze.

W życiu nie widziałem śmierci
równie ciepłej i cichej.

Odpoczynek

Oto na krześle, które jest
pozornie tylko szczątkiem dębu,
lecz w nim spokoju tyle, że
może przystanią być gołębią-

oto na krześle, które jest
splamione farbą, siwym kurzem,
ale wytchnienia tyle da,
co ogród cały w ciepłych różach-

któryś na ziemi, ojcze, jest,
święć się spoczynek twój na krześle,
gwoździem zmęczenia przybita pierś
do drzewa- wskroś przez żywe mięśnie.

Oto na krześle, które jest
drzewem umarłym i zwierzęciem,
ciszą gołębią, spokojem róż,
twój odpoczynek, ojcze, święć się.

Tak odpoczywał pośród chmur,
nad ziemią świeżą niby owoc…
znużony- zmierzchem w krześle siądź,
znużony- tworząc świat na nowo.

Nocą urodzeni

Światło wschodu jest lekkie jak kostki pisklęce.
A nawet lżejsze. Ale w pierś godzi jak harpun.
Którzy w świetle poczęci, niechaj żyją w świetle-
Powiada mędrzec z czarną na źrenicach szarfą.

Ptak urodzony nocą-
bo w dzień myśliwska strzelba płoszyła samicę
z miejsca na miejsce- śpiewa…

Pies urodzony nocą-
bo wtedy śmietnik pusty mógł przygarnąć
ciężarną sukę- biegnie…

Człowiek urodzony nocą-
bo matka nie znalazła za dnia wolnej chwili,
by upaść w bólach- kocha…

Poczęci wśród ciemności żyją wśród ciemności-
powiada mędrzec szarfę zdzierając ze źrenic,
zdumiony ostrym światłem, jakie mają w oczach
ów ptak, ów pies i człowiek- nocą urodzeni.

Keriann

Przejmujące. Zapewne po części przez okres, w którym powstawały. Dzięki za podzielenie się nimi. Warto przeczytać.

Wiedzmanna

"Chwila samotności"

Siedzi skulona wsłuchana w siebie
- Gdzie jesteś
- Nie ma mnie
Siedzi skulona wsłuchana w siebie
jak w przypływ morza
- Gdzie jesteś
- Nie ma mnie
Siedzi skulona wsłuchana w siebie
jak w przypływ morza który porywa
spod stóp jej ziemię
- Gdzie jesteś

O - tu siedziała wsłuchana w siebie
jak w przypływ morza który porwał
spod stóp jej ziemię

Wiedzmanna

Znalazłam jeszcze jeden, piękny, filozoficzny. Mówiłam go na jakimś konkursie recytatorskim w liceum:

"Słońce i róże"
Życie trwa jedną dobę - dzień dobry - dobranoc
najpiękniejsze przeżycie to miłość o zmierzchu
dobry wieczór - bez jutra
dobra noc - bez świtu
i po cóż mi poranek gorzkich rozczarowań?
W czterech ścianach zamknięto cztery świata strony
świata, który się kurczy już chyba przesadnie
do czterech czarnych desek z metalowym wiankiem
nie dość na tym - popatrzcie -
do rozmiarów łzy

Szczęście trwa jedną dobę - nie żądajmy więcej
Coś tam ktoś tam poknocił - hola, nie tak szybko

Miłość trwa jedną dobę - aż do pierwszej łzy
W kulistej łzie swój kształt odzyskuje ziemia
korzysta z tego - toczy się umyka
spod stóp - nim usta ustom zdążą krzyknąć -
Do widzenia