Dzisiaj w... Irlandii.

Guru Rav

Seamus Heaney, Irlandczyk, noblista 1995. Nie jest poetą łatwym. Ale nie mam bynajmniej zamiaru kusić się o jakąkolwiek analizę jego twórczości, pragnę jedynie przedstawić Wam jeden wiersz, który wyszedł spod pióra Heaney’a. Bardzo mi się podoba.

Łyk wody (A Drink of Water)

Co rano przychodziła z wiadrami po wodę,
Jak stary, z pól niosący się w chwiejnych zakosach
Nietoperz: kaszel pompy, brzęk wiadra, powolne
Diminuendo plusku, kiedy woda rosła
Ku krawędzi – te znaki wieściły jej przyjście.
Pamiętam szary fartuch, odbitą miejscami
Białą emalię wiadra, pełnego przejrzyście
Po brzegi, drżenie głosu – skrzypiał tak jak ramię
Pompy. Nocami, słany przez pełnię znad dachu,
Wpadał w jej okno promień i kładł się na wodzie
Postawionej na stole. Z niej czerpię mój napój
Dziś, moje posłuszeństwo ówczesnej przestrodze
Wypisanej na kubku: Wspomnij co godzina
Dawcę Darów, wpółstartej z glazury naczynia.

(przełożył St. Barańczak)

Keriann

Owszem, wiersz bynajmniej nie jest banalny, raczej refleksyjny i nie mam pojęcia czemu troszkę skojarzył mi się z Miłoszem Wink

Ale jego 'irlandzkość' da się wyczuć w nastroju, choć nie jest to temat zahwytu nad przyrodą czy coś w tym rodzaju. Dzięki bardzo, analizę chyba lepiej zostawić każdemu z czytelników -w zaciszu własnego wnętrza Wink