Wewnętrzny przewodnik

Keriann

Doświadczyliście kiedyś takiego zjawiska? Wewnętzry przewodnik po świecie niby naszego wnętrza, w praktyce także świata wokół. Archetypiczna postać, uosobienie najmądrzejszych, zaszytych w podświadomości, dajćych się jednak uchwycić obszarów naszej psychiki.
Przewodnicy mogą być różnie postrzegani- jako opiekuńcze duchy, totemy, itd. MI chodzi o częśc nas samych, o nasze "dzikie", pierwotne "ja", któe chce krzyczeć i śpiewać, gdy wieje wiatr, tańczyć w burzy, ciągnie do lasu... MOże przybierać formę zwierzęcia, wojownika, jakiejś nietypowej postaci. Al to ciągle my. Ta najbardziej "magiczna", pierwotna częśc nas. Zdarzyło Wam się odczuć coś takiego?

Nathaira

Tak... takie uczucie nie jest mi obce... ten zwierz, ktory we mnie zdrzemie ( Very Happy

) lub drugie ja... jakkolwiek by to zwal Wink

...daje o sobie znac. mysle ze w dzisiejszym swiecie zbyt czesto zagluszamy to w sobie... bo niewypada np. isc boso po chodniku... Razz

ale ja czasem tancze w burze... gdy wszyscy pod parasolami Smile

borowiak

Przeżyłem kiedyś coś takiego pod Jelenią Górą. Chodziliśmy razem z przyjacielem po górach i zbieraliśmy grzyby. Tego dnia dużo rozmawialiśmy o sobie, o tym co nas dotyczy. Horyzont w jakiś magiczny sposób raz gniął, raz pojawiał się przed naszymi oczami. W pewnym momencie staneliśmy na skraju zbocza porośniętego młodnikiem. Bez słów obaj poczuliśmy to samo. Pędziliśmy w dół zbocza potężnymi susami, niemal płynąc nad młodym lasem. Czułem wtedy się jak biegnące zwierze, czułem to co czuje w takich chwilach jeleń. Tak myślę. W ten sam dzień ta wewnętrzna istota powiedziała mi że błądzenie po manowcach jest bezcelowe. Sens życia można uchwycić tylko we własnym domu, który jest spokojem.
Tak to była z pewnością pierwotna natura.

Collach

zawsze przy takich tematach przypomina mi sie tekst- "obudzilo sie we mnie dzikie zwierze- obawiam sie ze to leniwiec" Wink

wtedy to juz nie jest zew ale ZIEW Wink

a tak na serio to takim zewogennym zjawiskiem jest potezny, silny i porywisty wiatr zwiastujacy burze... on niesie w sobie cos czego nie potrafie opisac, pluca okazuja sie za male... czuje sie z nim zjednoczony, jak bracia...

Keriann

Borowiak, tzn. postać jelenia dała ci odczuć, żebyś pozostał w domu, gdyż tam jest Twoje miejsce? ALe w domu swojego wnętrza czy w domu w ogóle?

borowiak

No tak, trochę niejasno to napisałem. Chodzi o to by zaprzestać szaleńczego poszukiwania siebie, ponieważ ten którego szukamy jest całkiem blisko.
Historia jak w koziołku matołku co po szerokim świecie poszedł szukać Pacanowa.
I nie było żadnej postaci jelenia, raczej wewnętrzny głos, ten o którym wiemy że jest najprawdziwszy, ponieważ pochodzi z najgłębszych pokładów naszej jaźni.
A jak jeleń to sie czułem kilka godzin wcześniej zbiegając z góry, być może właśnie to doświadczenie wpłynęło na późniejsze spotkanie siebie. Pamiętam jeszcze ze gdy usłyszałem ten głos wewnątrz siebie, popłakałem się ze szczęścia. Wszystkie troski i niepokoje mogłem zmieścić w jednej dłoni. Cudowne przeżycie.
Jednak poszukiwania i podróże są konieczne by odnaleźć Pacanów.
Smile

Keriann

Mam w sobie głos,
Czasami słucham go,
Co do mnie mówi zrozumieć chcę,
Bo czuję, że on wie,
Gdy waham się,
Gdy nie wiem czy
Odpowiedź znam,
On szepcze mi:

To proste spójrz,
wystarczy, że
wyciągniesz ręce.
Posłuchaj mnie,
a nie zbłądzisz już
nigdy więcej.

Zbyt słabo go znam,
choć jest tu tyle lat
Ważniejszy czasem niż własny głos.
Pod skórą czuję go.
Gdy wieje wiatr,
Gdy słońca brak,
Gdy płyną łzy,
On szepcze mi...

Wink

Goya

borowiak

Goya a jaka mądra Wink

Keriann

No, jedna z nielicznych pop wykonawczyń, których mi się zdarza czasem posłuchać Wink

Ale z Pacanowem tak jest, ja mam momenty dzikich poszukiwań i powrotów, które zwykle kończą sie tym, że to, czego szukam, faktycznie jest "w domu", ine gdzieś na szczycie góry. Tylko najpierw trzeba wejść na ten szczyt, zobaczyć, że tam nic nie ma, ewentualnie stoi tesco czy wypożyczalnia video zamiast mistycznego przybytku mądrości, wrócić i... znaleźć Wink

borowiak

Wiedzmanna

A teraz całkiem poważnie... poszukiwanie Pacanowa to alegoria, ale wejście na szczyt,żeby zobaczyć, że nic tam nie ma - to by mnie zabolało.

Borowiak... taki atawistyczny pęd jak przeżyłeś, jest piękny. Dlaczego traktować go w kategoriach ludzkich? Biegnę bo chcę...
Jeleń nie ma własnego domu. Ty masz - traktujesz dom jako ostoję spokoju, bezpieczeństwa... Wyrywasz się ku wolności, ale chcesz mieć w odwodzie dokąd wrócić. Jako człowiek wybierasz - bezwarunkowa czy warunkowa wolność? Very Happy

Keriann

Wiedzma, wiesz, mnie moze rozczarowuje taki pusty szczyt, ale i wzmacnia, sporo uczy, ktore gory potem omijac i ze najlepiej pilnowac sciezki najbardziej wewnetrznej. Czasem juz na samym podejsciu okazuje sie, ze to, po czym oczekujemy naprawde CZEGOS jest takie, jak cala reszta... I aktualnie nie ma nic na horyzoncie nowego. Tylko sciezka wlasna. A pomoce z zewnatrz okazuja sie mocno przereklamowane.
Nauczylam sie tez jednej rzeczy- jeden nauczyciel na pewno nie jest przereklamowany- natura. Nie udaje madrzejszej niz jest, nie reklamuje sie, skrywa ogromne poklady madrosci i wiedzy. I tego sie trzymam Smile

Karasu

Ha... tak czytam sobie ten temat i myśl mnie nachodzi - do mnie od wczesnego dzieciństwa mówią moi 'niedotykalni' jak ich dawno temu nazwałam. Moje postacie, pocieszyciele i dawna ucieczka od rzeczywistości. Dorastający, zmieniający się razem ze mną. Jesteśmy razem odkąd pamiętam, i zastanawiam się czy uznać ich tylko za wytwór mojej podświadomości (czy też absolutnie-świadomości Wink

skoro w końcu charaktery mają wykreowane Razz

), czy za odbicie potrzeb, może spotkanych osób, czy... właśnie... za pewnych przewodników? Czy też może lekka shizofremia Very Happy

Amras

Ja chyba nie mam zbyt dobrych relacji z moim wewnetrznym przewodnikiem, lub jeszcze na niego nie natrafiłem. Wogóle ostatnio czuje się pusty jak kufel po piwie. Tym bardziej ciężko szukać mi czegokolwiek lub kogokolwiek wewnątrz siebie (nawet chyba tasiemiec gdzieś uciekł bo straciłem apetyt Razz

).

Ale po przeczytaniu tego tematu przypomniało mi się że istnieje taki przewodnik bodajże w praktykach Huny (nie jestem tego do konca pewien ale tak mi się wydaje ze to właśnie Huna była), ktore nakazują się z nim zaprzyjaźnić i czerpać z bogactwa jego wiedzy oraz korzystać z pomocy w razie potrzeby. Jest on właśnie takim uosobieniem podświadomości. Umożliwa to świadomy kontakt z ową podświadomością, i korzystanie z ukrytych w niej zasobów wiedzy i mozliwości, co w normalny sposób nie jest jak wiadomo możliwe.

To tak bardzo pokrótce, jak chodzi o to co mi wiadomo na ten temat.
Sam doswiadczeń żadnych nie miałem igdy tego typu, a wydaje mi sie że fajnie byłoby mieć takiego kogoś, chociaż w moim przypadku to pewnie faktycznie groziłoby schizofrenią (juz teraz niedaleko mi do obłędu)...

Wiedzmanna

wewnętrzny przewodnik to podświadomość... taki pierwszy głos... może warto go posłuchać