Wiersz długi

Keriann

Tu, od 26.11.2006r. zamieszczamy nasze prace konkursowe Smile

Wiersz liczący sobie ponad 20 wersów. Rymowany lub biały- zależnie od natchnienia i upodobań.

Guru Rav

Inny

za wzgórzem
jeszcze gromkie pohukują
pieśni galijskiej drużyny
kto wie?
– może
śmierci rzymskiej
wychodzą naprzeciw?
walka, mówią ojcowie
jest sensem naszego życia
– może

pamiętam ten dzień, gdy miecz
ciężki, którym skosić można
i pole i wroga
braciom swym zostawiłem
wraz z chwałą

za wzgórzem
naprężając mięśnie
odchodzą znajome oblicza
niosą śmierć, która ich poniesie
– może

w oddali cień druida
co run mnie uczył nocami
ku zwycięstwu! woła, wieszczy
– może

bardziej wierzę mchom
mojemu posłaniu
i ufność mam w korzeniach
twardej szkole
nie będę słuchać duchów
bo widziałem, jak przychodzą
i sznurki w rękach druida
co wszystkim porusza

wiem, że wielu podziwia siłę
i za wiedzą wybranych
niektórzy podążą
odchodzę
będę szedł, aż spotkam twoje oczy

(28 XI ’06, na Eisteddfod)

borowiak

Oj! Guru wysoko zawiesił poprzeczkę, muszę jeszcze popracować nad moim gniotem Smile

Wiedzmanna

Jakie wy piękne słowa w wiersze splatacie... mnie się słowa układają w czasie spaceru a potem frrrrruuu jak poryw wiatru albo podarta pajęczyna..
Czytam kazdy wiersz.... Very Happy

Keriann

Guru, wspaniały wiersz! Nastrój, barwy, wczułam się.

Borowiak- jakim gniotem?! Wink

Czekamy.
Oj, żep mnie sie wena odblokowala Wink

Kelly

Za moim oknem gwiżdże wiatr,
Za moim oknem płacze świat,
Łka, jak fontanna srebrzystymi dżdżu kroplami.
Za moim oknem szarość w krąg,
Na płocie kruk swój śpiewa song
Sycąc powietrze z smętnych nut serenadami.

Widzę ponury, szary świt,
Drzwi otwieranych słyszę zgrzyt,
To Pani Słota przez mój próg przestawia nogę.
I patrzy smutno w oczy mi
Poprzez wielkości grochu łzy,
Które stukają raz za razem o podłogę.

Gestem zaprasza mnie na dwór,
Gdzie wiatrów już rozbrzmiewa chór.
Mówi, bym w świecie szczęście szukał utracone.
I ja ją słucham w głuchą noc,
Zostawiam łóżko, komin, koc,
Bo gdy mnie wzywa, mój dom nie jest moim domem.

Z dala od gwary wielkich miast,
Pod słabym światłem bladych gwiazd,
Co po wiek wieków się z ciemnością nocy zmaga,
Idę podparty kijem swym
Poprzez mgieł nocnych gęsty dym
Tam, gdzie me drogi mierzy losu wielka waga.

Rzucany niczym zwiędły liść,
Los decyduje, gdzie mam iść
I szepcze mi słowa o szczęściu każdą nocą.
A ja to wiem, że warte są,
Co piękny, lecz z iluzji, tron,
Albo monety, co się złotem głupców złocą.

Chociaż nie wierzę, słucham ich,
Słów losu, w których błyszczy blichtr,
Pilnie chwytając w swoje uszy nocne brzmienia,
Może ma bowiem rację los,
Szczęścia się mój napełni trzos,
Nie wierzę, lecz trzeba mi choć nadziei cienia.

-----------------------------------------

Wraz z Twoim odejściem ... nadchodzi zima ...
Śpiewają o tym ptaki na okiennym parapecie,
Przemarznięte gołębie szukające okruchów chleba,
Kruki na poczerniałych gałązkach brzóz,
Którym kora od mrozu popękała.
Gile smakujące ostatnie purpurowe owoce jarzębin
Razem z innymi krzyczą, że
Wraz z Twoim odejściem ... nadchodzi zima ...

Jesienny Pan już udał się za morze,
A wraz z nim rude wiewiórki
Skrzętnie gromadzące orzeszki na drogę
I jeże i susełki i lisy drapieżne.
Wszystko w zaświaty umknęło pustkę zostawiając.
Tylko władca gór – niedźwiedź
Przed pójściem do gawry ukrytej
Spogląda na swe królestwo z urwiska i ryczy basem, że
Wraz z Twoim odejściem ... nadchodzi zima ...

W małym, leśnym strumyczku fala do fali śpiewa,
Głosem jak dzwonki srebrzystym,
Ostatnią jesienną piosenkę,
Którą w pół tonu przerywa ... biały oddech.
Mroźny wiatr ponurym spojrzeniem
Świat cały w skałę o dziwaczną przemienia,
Co głosu nie mogąc wydobyć myśli tylko, że
Wraz z Twoim odejściem ... nadchodzi zima ...

Dwa elfy siedzące za zimnym piecem
Na krzesłach rzeźbionych z kasztanów
Na stół z pudełka zapałek rzucają liściane karty.
Sypią się serca i dzwonki obok kubeczków z żołędzi,
W których została resztka złocistego wina,
Parę kropli, by rozgrzać zziębnięte serca i dusze.
A elfy bladymi rękami karty na stół przekładają
Szepcząc cichymi głosami, że
Wraz z Twoim odejściem ... nadchodzi zima ...

I tylko świerszcz, który elfom
Na skrzypkach melodie przygrywa
Wydobywa spod smyka słodką pieśń o tym, że
Wraz z Twoim powrotem ... nadejdzie wiosna ...

borowiak

Keriann

Przychylam się, cóż tu komentować...

Borowiak, napiszesz coś? Smile

borowiak

Napiszę

Keriann tylko pamiętaj że moderatorzy także mogą wklejać swoje wiersze

***

Inkantacja

Księżyc kołysząc srebrnymi falami
Nakłada Arduinnie na gołe ramiona
Poranną mgłę wiatrem utkaną
Strąconą z liści złotą koronę

Wyciszam zegary wrzosem i mchem
Zbieram na plaży milczące muszle
Kreślę zaklęcia pod korą drzew
Z sigila słońca wywabiam plamy

Nocami otwieram ramiona drzew
Składając pragnienia u Twoich stóp
Powtarzam słowa słyszane z oddali
Twarzą w twarz ze snem o Bogini

Tańczące przy ogniu dziecięce marzenia
W przemianach dodają księżycowi sił
Jak on zrzucam skórę minionych
Składając przysięgę na przyszłe dni

W misterium kropli krwi opłatek z róż
Wiruje w purpurze deszczu krąg
Zdradź mi me imię bym mógł
Twe pieśni śpiewać głosami ptaków

Jest jeden sens w tysiącu znaczeń
Nieistniejący pomiędzy cieniami
Wraz z solą bryzy nadchodzi przypływ
Wypełnia się morze wspólnymi snami

Dotykam ciała wdychając zapach nocy
Na skórze masz runy tylko nam znane
Odkrywam dotąd ukryte znaczenia
W sercu uroczysk porozrzucane

Zatrzymaj czas mocą spojrzenia
Pucharem słońca co świtem drży
Dodam tam kroplę porannej rosy
Ja który ujrzałem o Tobie sny

Tchnij w moją duszę ciepło miłości
Popatrz na słońce moimi oczami
Bądź mi staruchą panną i matką
Tańczącą na łąkach z letnimi ziołami

Dla Ciebie odnajdę kolory zapomniane
We mgłach porannych nad jeziorami
Z najgłębszej ciszy wyłowię muzykę
Zawrócę ze ścieżek dotąd obranych

Na leśne polany zielone ołtarze
Gdzie jesteś ukryta w polnym kamieniu
Promieniu słońca blasku księżyca
Jastrzębia krzyku i przeznaczeniu

Nathaira

Eh... moje "wiersze" przy Waszych Rolling Eyes

No ale cóż zamieszczę coś tak żeby ktoś miał ostatnie miejsce nie? Laughing

***
Wstanie
czerwona róża zachodu
na szarym horyzoncie.
Cienka, mglista zasłona...
Dwa światy
... były.
Świeżozieloną ręką potężnej Bride
uchylona.

Wybiegną
rozświergotane dziewczęta wiosennie młode.
Wypłyną
na zieloną, falującą łąkę.
Białe, zwiewne suknie,
długie rozpuszczone
płomienne i orzechowe włosy...
Drobne dłonie pachnące rumiankiem
zaplotą pobożne wianki.

Przemknie
niby rosły jeleń,
chyży młodzieniec o rumianej cerze.
Maypole zielonym spojrzeniem znajdzie.
Wstążkami tęczowymi przyozdobi.
Na koniec ukoronuje świętą Brzozę
... spod niebios na swą miłą
spojrzy.

Bezceremonialnie
Człowieka Zielonego i Majową Królową
połączy miłosny taniec.
Zrzuci jasnoniebieską suknię...
świadkiem będzie tylko
Drzewo Głogu...

Ona pamięta tamte oczy
z wywyższonego drzewa.
Nie chce obietnic.
Pożąda...
jest pożądaną.

Obudzi się
bez niebiańskiego mężczyzny.
Z uzdrawiającą rosą na ustach,
a On przyjdzie...!
Będzie ją wiecznie spijał
... błogosławiona.

Spuści powieki, zapyta:
"Czy kochasz?"
A On obejmie
.....................................
"Beltaine..."
wyszepta.

Keriann

Ehh... wspomnia czasów dawnych, wydarzeń zdarzonych i tych wiszących wciąż w powietrzu, tych co miały mieć miejsce, a mają za to swą moc...

Moderatorzy chyba potzebują coś ze sobą zrobić, bo się zamknęli w sobie z własnymi pomysłami i nijak wyjść nie mogą Wink

morfin

Eh Keriann, nie tylko ty nie możesz złapać natchnienia. I jeszcze tyle nauki mam. Musze wybierać...kurcze na wykładzie z matmy coś ukuje chyba. Guru, natchnął mnie walką, Kelly wędrówką, Nathaira ogniami Belenosa...w głowie rodzi się pomysł o walce wspaniałych Fomóraigów... zbieranie jemioły w białych szatach i jeszcze Epona mi tu na koniu myśli mąci Razz

no i jak tu coś napisać Rolling Eyes

Chyba jednak erotyk sie wykluje Wink

morfin

Może nic wzniosłego, może mało ma wspólnego z prawdą, ale może... Rolling Eyes

***

W okrągłej izbie mrokiem zasnutej
Pali się ogień, bóstwo domowe
Pod ścianą leżą rydle okute
Młoda kobieta mąkę z wodą miesza

Na małym stołku, z pniaka utoczonym
Siedzi dziewczyna, bardzo czymś zajęta
Małą kukiełkę przez siebie zrobionym
Wiankiem ze śnieżyc i pierwiosnków kwieci

Pod stropem piołun, mięta i jemioła
Kora zdjęta z wierzby, gusła uczynione
Cała masa futer...wtem ojciec ją woła
Nie może chodzić odkąd z wojny wrócił

Hałas psy już czynią, to druid znajomy
Ze swoim pachnącym driakwiami woreczkiem
Wchodzi do obejścia, z żelaznej korony
Liście dębu zeschłe padają gdy wzdycha

Wzrok na Brideag zwrócił, uśmiechnął do siebie
"Tak, już koniec bliski jest miesiąca wilków...
Imbolc, a i Cailleach odejdzie z tąd w gniewie.
Brigidh wywyższona zajmie pust miejsce."

Drzw się otwierają, nadbiega chłopaczek
Od progu się śmieje, kwiatek dał dziewczynie
A w ręce mleka owczego bukłaczek
Dziś pierwsza spłaciła ludziom utrzymanie

Wieczór zapowiada wszystkim wielkie święto
Nadchodzą filidzi i młodzi bardowie
Wieczór pachnie miodem, wieczór pachnie miętą
Może bard o przodkach historię opowie?